Het wordt al beter. De vorige keer duurde het drie maanden eer ik tijd vond om mijn blog bij te werken, nu nog maar twee. Dat komt al aardig in de buurt van mijn target van elke maand één.

Februari en maart dus, in deze aflevering. Dat zou eigenlijk onder de noemer ‘winter’ moeten, maar ja, het klimaat, hè. Geen winter gezien dit jaar. De herfst ging gewoon naadloos over in de lente. Nou ben ik niet zo´n geweldige schaatser (understatement) en gladheid en bevroren autoramen, daar ben ik niet dol op, dus mij hoor je niet klagen.

Terugkijkend op februari: een korte maand, die om was voor ik er erg in had. Wel een boeiende maand: ineens had ik er een klus bij! Bij een van de klanten van Polteq dreigde een testproject uit de bocht te vliegen. Door organisatorische wijzigingen in een Scrum team liep het testtraject ineens niet meer lekker. De klant vroeg zich hardop af of hij nog wel met mijn collega’s verder wilde.
Of ik dat even wilde coachen en de klant voor Polteq behouden. Een kolfje naar mijn hand, een opdracht die een beroep doet op mijn commerciële, politieke, psychologische en testinhoudelijke vaardigheden. En dat in een boeiende, technisch uiterst complexe en veeleisende omgeving, met een tot aan het gaatje geïmplementeerde Agile/Scrum aanpak.
Lang verhaal kort: het is gelukt, de klant is tevreden, de opdracht behouden. Wel geconcludeerd dat een bepaalde collega daar niet meer op zijn plek was, dus we hebben een ander ingezet. Dat is op een soepele en respectvolle manier gelukt, zonder mensen, perspectieven en reputaties te beschadigen. Ik heb er net vorige week afscheid genomen; het project en het testteam kunnen prima zonder mij verder.

Februari heeft een prettig verschijnsel waar ik graag gebruik van maak: de Crocusvakantie. Dit jaar hebben we die ingevuld met een paar daagjes Drenthe, in een hotelletje in Dwingelo. Vooral mooie wandelingen gemaakt, onder andere over de Dwingelose heide. Het extreem vroege voorjaar was in dat verband heel prettig: het was prima wandelweer. De Drentse heideschaapjes waren nog in hun schaapskooi dus die hebben we goed kunnen bekijken. Als vogelaars waren we blij verrast door de reeds volop zingende leeuweriken; verder hebben we een paar raven gezien en gehoord – gauw op Waarneming.nl gecheckt en het bleek dat meer mensen ze die dagen daar hebben gezien.

En toen was het alweer maart. Maart zat vooral propvol met het geven van cursussen, onder andere een van mijn favorieten: de IREB cursus over requirements. Maar de kers op de pudding was toch een driedaagse training ‘Testen in de praktijk’ bij een verzekeraar in Brussel. Ik vind dat altijd heel verrijkend voor je kijk op de wereld: een klus doen in het buitenland.
Een cursus is België geven is extra leuk vanwege de taalcomponent. Stel je voor: ik geef als ‘Ollander’ een cursus aan vier Belgen, waarvan één Vlaming en drie Waloniërs. Om iedereen op gelijke achterstand te zetten geven geef ik de cursus formeel in het Engels. Maar alle deelnemers en ikzelf spreken en verstaan zowel (steenkolen-) Engels als Frans en Nederlands. En dat gebruiken we allemaal ad libitum door elkaar, soms zelfs binnen één zin. Iemand vraagt wat in het Engels, ik antwoord in het Frans en de Vlaamse cursist licht het nog even in het Nederlands toe. Eén ding staat als een paal boven water: aan het eind van de dag hebben we elkaar volledig begrepen.
Wat ik zo charmant vind aan de Belgische bedrijfscultuur (althans bij dat bedrijf, ik wil niet generaliseren), is dat de dames al hun directe collega’s iedere ochtend begroeten met een zoen; de heren geven elkaar een hand en hun vrouwelijke collega’s een zoen. Op een afdeling met een stuk of tien collega’s is dat iedere ochtend een heel ritueel.
Culinair was het natuurlijk weer afzien, drie dagen België; je mist de bloemkool, de rookworst en de hagelslag. Maar ik heb me er manmoedig doorheen gegeten. Zie hier aan welk een kwellingen ik ben blootgesteld 🙂

Op het eind van de maand had ik er opeens nog een nieuwe klant bij: de Scania vrachtwagenfabriek in Zwolle, waar ik binnenkort waarschijnlijk een testcursus mag geven. Na het intakegesprek bij de IT-afdeling kregen wij, onze accountmanager Rolien en ik, een privé-rondleiding door de assemblagehal waar de vrachtwagens in elkaar worden gezet.
Dat was echt een ‘wow’-momentje. Ik heb best wat gelezen over just-in-time lean productie en zo, maar als je dat in het echt ziet met zulke joekels van vrachtwagens, dan is dat heel indrukwekkend. Zeker als je bedenkt dat er iedere dag 150 van die dingen van de lopende band afrollen. Wordt vervolgd!