Ineens was het afgelopen. Gisteren was mijn laatste werkdag van deze klus. Okee, maandag moet ik nog even naar kantoor voor de overdracht aan onze nieuwe testmanager, maar dat is een formaliteit, gezellig wat bijpraten en vóór de lunch weer weg. Hier in Maleisië is het vakantieseizoen volop losgebarsten en de meeste collega’s zijn maandag afwezig, dus een afscheidsfeestje heeft weinig zin.
Een raar fenomeen is dat eigenlijk. Je weet al lang van tevoren dat die laatste werkdag eraan zit te komen, maar op de dag zelf word je er toch nog door overvallen. De dag begint heel normaal, gewone tijd naar kantoor, mail afhandelen, een meeting om een concept van een procedure door te spreken, definitieve versie aanmaken en rondsturen; kortom, allerlei dingen die ik de dagen daarvoor ook deed.
Dan, tijdens de lunch, besef je ineens: ‘Dit is de laatste keer!’ De laatste keer naar de kantine op de vierde, de laatste keer in de rij voor de kassa, de laatste keer ondergedompeld in het geroezemoes van al die collega’s, die drie maanden terug nog vreemden voor je waren; nu zijn het bekenden geworden, op z’n minst qua gezicht.
’s Middags slaat de weemoed in volle hevigheid toe. Plots had ik niks meer toe doen. Ja, er ligt nog genoeg werk, maar iets nieuws oppakken heeft natuurlijk geen enkele zin. Vroeger kon je zo’n middag vullen met het opruimen van je bureau, maar aangezien tegenwoordig alles elektronisch gaat, valt er niets meer op te ruimen. Tenminste als je in de loop der tijd alle mailtjes en bestanden netjes in de juiste directories hebt opgeborgen. En dat had ik.
Ik had een afscheidscadeautje gekocht voor Su, mijn linker- en rechterhand gedurende dit project. Dat was een prima aanleiding voor een nostalgische terugblik: ‘Weet je nog hoe we eerst …’, ‘En toen zei X: …’, ‘Ja, dat was lachen! Maar uiteindelijk is het toch nog goed gekomen.’ Voor haar was het de laatste dag voor de vakantie, dus ook zij had tijd voor en zin in een kletspraatje.
Zo tikt de tijd verder naar het onvermijdelijke einde van de werkdag. Even onvermijdelijk is het formele afscheidsgesprek met de opdrachtgever en het afdelingshoofd. Dat vind ik altijd zo’n bijzonder fenomeen. Ook al heb je stevig gebotst in de afgelopen periode, al heb je elkaar in stilte voor betweter of onbenul uitgemaakt, al vond je de opdracht onzinnig of het resultaat onbruikbaar, opeens is dat allemaal vergeten en vergeven.
Beide partijen hebben de onbedwingbare neiging om de opdracht met terugwerkende kracht tot één groot feest te verklaren, met een klinkend eindresultaat waar beide partijen tot in lengte van dagen veel profijt van zullen hebben. Nu was dat in dit geval natuurlijk ook wel zo, maar wat mij betreft had dat best tussendoor eens mogen worden uitgesproken, dat hoeft niet te wachten tot de laatste middag.
Volgt de uitdrukkelijke wederzijdse verklaring dat we in de toekomst vast nog eens iets samen zullen doen, ondanks dat we heel goed weten dat de kans daarop redelijk klein is – in dit geval miniem, want zelfs bij Polteq zijn opdrachten in Maleisië een uitzondering.
Terwijl de tijd verstreek borrelden allerlei emoties op in mijn gemoed.
Tevredenheid – dat heb ik er goed afgebracht! Een lastige opdracht maar een prima afdelingsbrede teststrategie als eindresultaat met de belofte dat die als best practice naar een wereldwijd niveau wordt getild.
Twijfel – had ik toch niet wat specifieker moeten zijn? De nieuwe testmanager is erg onervaren; kan ze het wel alléén aan, op basis van mijn documentatie? Maakt ze er niet een puinhoop van en krijg ik dan achteraf de schuld?
Onzekerheid – WAT NU? Ja, een week rondtouren door Maleisië, samen met Anita, mijn dochter. En daarna lekker twee weekjes kerstvakantie thuis. MAAR DAN? Gewoon weer voor de klas, een ISTQB cursus geven? Een saaie testopdracht bij een saaie klant in een saai Nederland? Vast niet zo uitdagend, spannend, leerzaam als deze opdracht.
Opluchting – hè, hè, blij dat het allemaal achter de rug is. Dit was spannend en leerzaam, maar toch een beetje over the top. Geef mij maar weer gewoon een ISTQB cursus, of een testopdracht om de hoek. Leuke opdrachten en aardige mensen vind je overal, daar hoef je niet de halve wereld voor rond.
Verwarring – wat vind ik er eigenlijk zelf van? Wil ik naar huis? Heel graag! Wil ik blijven? Best. Wil ik iets nieuws? Natuurlijk! Zie ik op tegen iets nieuws? Ja en nee… ??@#!!
Zo gaat dat. En ineens is het afgelopen.
Ademloos bijgelezen, dat heb je toch maar weer mooi meegemaakt!
Wel even iets anders dan De Hallen in Apeldoorn 😉
Maya