Beter uitzicht

Toen ik vanmorgen uit het raam van mijn hotelkamer keek, zag ik dit: een zonnig vergezicht over Kuala Lumpur. Ik zit op de tiende verdieping, dus je kunt van hier heel KL overzien. Als je heel goed kijkt zie je links, op éénzesde aan de horizon, vaag de KL-toren en daarachter de bekende Petronas Twin Towers, een kilometer of twintig verderop.

In mijn opdracht ziet het er ook weer een stuk zonniger uit. In mijn vorige blog schetste ik donkere wolken, die zich samentrokken boven mijn concept teststrategie, maar inmiddels is de lucht helemaal opgeklaard. Eigenlijk is het heel eenvoudig opgelost, hoewel het me een hoop bloed, zweet en tranen heeft gekost. Nou ja, voornamelijk zweet dan; ik heb er flink wat extra uurtjes in mogen stoppen.

Vorig weekend had mijn programmamanager eindelijk de  tijd gevonden om serieus naar de teststrategie te kijken. En hij had een uitgebreid telefoongesprek gevoerd met de Amerikaanse manager, die zoveel bezwaren had opgeworpen, zeggend dat de teststrategie veel te algemeen, te theoretisch was, en te weinig toegespitst op de specifieke behoeften van de afdeling. Hij kwam maandagmorgen meteen met het voorstel voor een nieuwe ‘verhaallijn’, die de onrust bij onze Amerikaanse vriend zou kunnen wegnemen.

Toen was het ineens heel simpel. Wat bleek namelijk? Ik had in mijn concept eerst allerlei algemene zaken aangestipt, zoals het V-model en de fasering van het ISTQB Fundamental Test Process. Ik had immers geconstateerd dat de algemene testkennis hier best een oppepper kan gebruiken, en dan druk ik me nog voorzichtig uit.

Pas daarna had ik de specifieke elementen behandeld, die nodig zijn om hier een professioneel testproces binnen de afdeling aan de praat te krijgen, vooral organisatorische dingetjes en procedures over de testomgeving.
Omdat ik die specifieke zaken min of meer verweven had met de algemene  testkennis, kan het wellicht op een oppervlakkig lezer overkomen alsof er gewoon een stuk uit een generiek testboek is overgeschreven. Niet dat ik mijn geachte Amerikaanse collega van oppervlakkigheid wil beschuldigen, maar als hij er wat meer tijd voor had genomen, had hij gezien dat er alles wat voor de afdeling nodig is wel degelijk in staat.

De nieuwe ‘verhaallijn’ betekende uiteindelijk alleen een resuffle van de hoofdstukken en paragrafen: de specifieke zaken voorop, met hier en daar wat meer nadruk en minder vrijblijvendheid, en de algemene testkennis daaraan toegevoegd als toelichting. Ik heb aan de inhoudelijke boodschap geen letter hoeven te veranderen, toe te voegen of weg te laten; herplaatsen met wat andere kopjes erboven bleek voldoende. Nog best wel een klus, gezien de tijdsdruk, maar alleen redactioneel werk, geen denkwerk.
Met excuses aan mijn collega-redacteuren van TestNetNieuws 🙂 Ik wil natuurlijk absoluut niet suggereren dat redactioneel werk geen denkwerk inhoudt, maar je begrijpt hopelijk wat ik bedoel.

Mijn programmamanager was maandagavond heel tevreden met het resultaat, dus ik kon verder met het voorbereiden van een Powerpoint presentatie van de teststrategie voor het senior management op woensdagavond. Ook dat concept moest nog eens flink door de molen. Ik heb zo goed als alle algemene testzaken eruitgehaald, want bovenbazen zijn daar niet in geïnteresseerd. Die willen alleen maar weten: wat gaan we morgen anders doen, hoe bereik je dat en waarom gaat dat betere resultaten opleveren?

Woensdagavond zeven uur was het zover. Ik was wederom best zenuwachtig: er lag weliswaar een gelikte presentatie klaar, maar het is nogal een hiërarchisch bedrijf en topmanagers staan hier niet bekend om hun subtiele aanpak. Bovendien, een presentatie in het Engels, voor een publiek, dat zich voor het grootste deel aan de andere kant van de wereld bevindt en via telefoon en internet deelneemt, daar moet ik nog steeds aan wennen.
Er was een uur voor uitgetrokken, en het begon al meteen goed 🙁
‘Omdat we nu toch bij elkaar zijn, moeten we eerst maar even een paar dringende operationele zaken bespreken.’
En, voilà, daar was het eerste halfuur alweer voorbij, eer ik aan het woord kwam. Twee keer zo snel praten is geen optie, althans niet voor mij in het Engels, dus ik moest on-the-fly nog heel wat aanpassen in mijn verhaal.
Maar wat bleek: ik had zowel de teststrategie als de presentatie vooraf aan alle deelnemers toegezonden, en de hoogste baas had het zowaar gelezen! Sterker nog, na afloop vond ik een gerenvoyeerde versie in mijn mailbox, waarin hij nog wat concrete verbeterpuntjes voorstelde. Het verhaal zelf, daar stond hij volledig achter. Hij stelde gerichte vragen, die duidelijk maakten dat het invoeren van deze teststrategie een belangrijke doel voor de komende tijd moet zijn. Zijn opmerkingen waren dan ook vooral aan het lokale management gericht, om hen aan te sporen hier nu eens serieus werk van te maken en mij maximaal te ondersteunen bij het implementeren van de teststrategie.
Met de opdracht aan mij om zo snel mogelijk met een implementatieplan te komen.

Pfff, mijn zenuwen waren op slag bedaard. Het resultaat van een dikke maand hard werken is goed gevallen en alle seinen om verder te gaan staan op groen. Mijn programmamanager blij en na afloop zelfs een formeel compliment in mijn mailbox  van de Operations manager uit Engeland🙂

Het is dus maar weer eens bewezen: na regen komt zonneschijn! Overigens, als ik nu naar buiten kijk blijkt dat het omgekeerde ook geldt. De eerste regendruppels beginnen te vallen. Dat is hier tijdens de moesson standaard: ’s morgens zon, ’s middags een dikke onweersbui. Ik moet er maar aan wennen. Ook in mijn klus zal er nog wel een buitje langskomen. Maar het fundament ligt er, geen onweersbui die dat meer wegspoelt!

3 gedachten over “Beter uitzicht

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *